هوا رو داری؟

چه قدر این هوا رو دوست دارم. خنک، ابری، نم توی هوا است و همه‌چی خوب و تمیزه! یه جورایی یه صحنهٔ عجیب درست می‌کنه. بعضی از این صحنه‌ها خیلی آشنا هستند. انگار که آدم توی یک زندگی قبلی، این‌ها رو داشته .. یا یک زندگی که به موازات همین زندگی الآن در جریانه .. اما فقط قشنگی داره ... سختی توش نیست! همیشه همه چی خوبه! یکی دیگه از صحنه‌هایی که این حالت رو بهم می‌ده، وقتیه که توی شب دارم توی حیاطی راه می‌رم که سنگ فرش شده و در اطراف چمن کاری شده و چراغ‌های کوتاه روی زمین هستند. عین قارچ‌های بزرگ و نورانی که از زمین بیرون اومده باشند. هر وقت این صحنه رو می‌بینم حس می‌کنم که توی یک جای دیگه، این صحنه برام یک صحنهٔ تکرار شدنی دوست داشتنیه. انگار که خونهٔ آدم این شکلی باشه! خلاصه هر چی که هست، واقعاً دوست داشتنیه.