احساسات مجازی

یک مطلبی که اخیراً داره تو عرصهٔ نرم‌افزار خصوصاً نرم‌افزارهای موبایل مُد میشه، برنامه‌هایی هستند که احساسات طرف مقابل رو منتقل می‌کنند. مثلاً من روی موبایلم یک برنامه نصب می‌کنم، این برنامه از بلندی صدای طرف مقابلم،‌ از بازهٔ فرکانس صوتی صداش،‌ از کلماتی که استفاده می‌کنه، از میزان تند و کند صحبت کردن طرف می‌تونه حدس بزنه که آیا طرف مقابل الآن شادابه، ناراحته، عصبانیه و یا ...

خیلی جالبه! کم کم احساساتی رو که درک کردنش برای آدم‌ها سخت و مشکله رو برنامه‌های کامپیوتری درک می‌کنند. کامپیوترها همیشه مورد نقد بی‌احساساتیشون بودند. فیلم i robot خیلی قشنگ این موضوع رو بیان می‌کرد. اما حالا همین کامپیوترهای بی‌احساسند که ما رو توی درک احساسات طرف مقابل یاری می‌کنند. من مشکلی با بی‌احساس کامپیوترم ندارم، چون همین بی‌احساسیش باعث می‌شه که اعصاب خوردکن نباشه. رفتارش قابل تشخیصه. اما خوب هر چی باشه برای من خیلی جالبه بدونم چند سال دیگه که یک پسر گل‌پسر قند عسل با مامانیش رفتند خواستگاری دُخمل همسایه، اوضاع چه شکلی می‌شه!

پسر و دُخمل توی اتاق تنها نشستند و دارند حرف می‌زنند. هر کدوم تو دستشون یک دستگاه کوچولوی خوشگل دارند که شبیه mp3 player است که روی صفحه‌اش چند تا نمودار کشیده که یکیش احساسات طرف مقابل، دمای بدنش، هیجاناتش و احتمال دروغ گفتنش رو نشون می‌ده!

جالبه‌ها! نه؟