امیلی

شاید قبلا هم گفته باشم، اما دلیلی نمی‌شه که هر حرفی رو یک‌باز بزنی. حتی اگر شنونده‌ها شنیده باشند باز هم بعضی از حرف‌ها رو گوینده لازم داره که چند بار بزنه. من ژان پیر ژونت (Jean-Pierre Jeunet) رو نمی‌شناختم و هنوز هم نمی‌شناسم. حتی اسمش رو هم نمی‌تونم کاملا حفظ کنم و فقط ژان پیرش یادم می‌مونه. اما قیافه‌اش و شاهکارش، فیلم «امیلی» همیشه توی ذهنمه.

به تمام کسایی که دوست دارند کیفیت زیبایی رو زندگیشون حس کنند توصیه می‌کنم فیلم امیلی رو حتما ببینند. البته فیلمش فرانسوی است و باید با زیرنویس ببینید. اسم اصلی فیلم La Fabuleux destin d'Amélie Poulain است. سال ۲۰۰۱ ساخته شده. البته با اسم انگلیسیه The Fabulous Destiny of Amelie Poulain هم شناخته می‌شه. فیلم معرکه‌ایه. هیچی‌اش رو تعریف نمی‌کنم که برید و ببینید. ارزش داره آدم بارها و بارها فیلم رو ببینه و هر دفعه چیز جدیدی ازش یاد بگیره، لبخندی علاوه بر لبخندهای قبلی به لباش بشینه، نکتهٔ زیبا و کوچکی توش علاوه بر نکات زیبا و کوچک دیگر ببینه و بیشتر توی فیلم فرو بره.

جدا از خود فیلم که واقعاً شاهکاره، موسیقی فیلم هم برای خودش حرف‌هایی داره برای گفتن. موسیقی لطیف و خوش ترکیب که با ترکیب پیانو و آکاردئون و ویالون نواخته شده واقعاً فضای احساسی فیلم رو کامل می‌کنه. موسیقی فیلم کار آهنگ‌ساز مستقل فرانسوی است به اسم یان تیرسن (Yann Tiersen). آهنگ‌هایی که برای این فیلم ساخته یکی از بهترین آلبوم‌های یان تیرسنه. قبل از این فیلم زیاد شناخته شده نبوده، اما با گل گرفتن این فیلم یان تیرسن هم به پاداش هنر خاص خودش رسید. آلبوم سال ۲۰۰۵ یان تیرسن رو هم گرفتم که کمتر از آهنگ‌های امیلی شاهکار نیست. الآن نزدیک ۵ ساعته که بی‌وقفه دارم آهنگ‌های امیلی رو گوش می‌دم و وب‌گردی می‌کنم. امروز روز عالی‌ایه. واقعاً یک روز عالی.