آرزوی دیرینه

مسئلهٔ جابه‌جایی همیشه یه معضل بوده. یکی از موانع اصلی توی ارتباطات، حل مسئلهٔ «فاصله» است. به لطف همین معضله که ارتباطات الکترونیکی این‌قدر مورد توجه قرار گرفته‌اند. البته مدل ارتباطات الکترونیکی شیرینی‌های خودشون رو هم در کنار حل مسئلهٔ فاصله داره، اما مطمئناً تفکر دربارهٔ رفع فاصله باعث پیشرفت بیش از پیش صنایع ارتباطی الکترونیکی شده. اما هنوز که هنوزه مسئلهٔ جابه‌جایی فیزیکی حل نشده. توی داستان‌های تخیلی و یا بازی‌های کامپیوتری (اصولاً‌ اونجاهایی که تنها محدودیت انسان تخیلشه، و چه دنیای زیباییه!) ایده‌هایی در مورد دستگاه‌های انتقال سریع فیزیکی (tele transportation) دیده می‌شه. آرزوهای انسان برای غلبه بر یک محدودیت.
تو تاریخ همیشه در حین اینکه کسی جلوی در خونش نشسته و در آرزوی به‌دست آوردن چیزیه، چند تا خونه اونورتر یکی دیگه داشته شب و روز تلاش می‌کرده که بتونه این آرزو رو برآورده کنه. ادیسون روشنایی رو به خونهٔ تمام کسایی که در تاریکی شب آرزوی نور رو داشتند آورد و برادران رایت تونستند آرزوی هزاران سال آرزومندی انسان رو برآورده کنند و انسان رو با پرندگان دمخور کنند. دست بر قضا در همین حین که ۷ میلیارد نفر در آرزوی نقل و انتقال فیزیکی سریع به سر می‌برند (به جز اون قشر خاصی از جامعه که توانایی طی طریق دارند و نیازی به این بحث‌های پیش‌پا افتاده احساس نمی‌کنند صد البته!) عده‌ای مشغول تحقیق روی یک هواپیمای سریع الپرواز (این آخر واژهٔ ناصحیح از لحاظ ساختاری و تلفظیه) هستند که می‌تونه در عرض ۲ ساعت، از این سر کرهٔ زمین به اون سر کرهٔ زمین بره. این تیم تحقیقاتی که متعلق به شرکت استروکس (Astrox Corporation) هستند خبر دادند که مهمترین مسئله که مسئلهٔ سوخت هست رو تونستند حل کنند. مطمئناً نتیجهٔ این تحقیقات می‌تونه دل خیلی‌ها رو شاد کنه. خصوصاً اون‌هایی که برای یک عمل جراحی حیاتی مجبورند چند تا کشور اونورتر عمل کنند و هر ثانیه‌ای که توی هواپیما منتظر رسیدن هستند، براشون یک عمر ارزش داره.